VULTURE

Wat is nieuw maar klinkt oud? Het zou een breinbrekend raadsel kunnen zijn maar het antwoord is eenvoudig: Vulture. Dit Duitse vijftal kwam samen in 2015 maar speelt alsof men ergens in het midden van de jaren 80 leeft. Het speed- en thrash metalgenre kwam toen volop op gang en kan nog steeds rekenen op heel wat volgelingen. Ook op het vierde album speelt horror nog steeds een belangrijke rol in de thematiek. Opener ‘Screams Of The Abattoir’ begint met een hoge gil waarna een snelle gitaarsolo overneemt en je met een smak terug gekatapulteerd wordt in de tijd. De hoge zangpartijen doen wel wat denken aan King Diamond en Leo Steeler beheerst deze stijl tot in de perfectie. Doe daar nog eens een uiterst bekwaam gitaarduo bij dat ontelbare solo’s uit de mouw schudt die op het ene ogenblik ijzingwekkende speedmetal benaderen, maar ook de warmere gloed kunnen uitstralen die thuishoort bij melodieuze heavy metal. Meerstemmige refreinen maken het geheel helemaal af. In tegenstelling tot de vorige albums, is de band er op vooruitgegaan. Zo blijven de nummers snel maar werd ook de tijd genomen om iets nieuws uit te proberen. ‘Realm Of The Impaler’ wordt vooropgegaan door het korte ‘Transylvania’ waar een akoestische gitaar en geluiden van regen je helemaal in de sfeer onderdompelen van dat woeste land. Nog zo een apart nummer krijg je met het instrumentale ‘Der Tod Trägt Schwarzes Leder’ dat door de uitstekende gitaarmelodieën uiterst sterk voor de dag komt. ‘Sentinels’ zorgt voor een heerlijk retrogevoel dat in 2024 nog steeds populair is.